فهرست نشانه ای هاپكینز  ( HSCL) یک مقیاس ارزیابی نشانه ای مبتنی بر خو گزارش دهی است که چندین بار مورد تجدید نظر قرار گرفته است. نسخه ی اولیه آن توسط پارلوف، کلمن و فرانک (1954) با عنوان مقیاس ناراحتی ارائه شد. این ابزار شامل نشانه های برگرفته از فهرست پزشکی کرنل و 12 مقیاس لور (1952) است که از آن در پژوهش های آسیب شناسی روانی، به عنوان مقیاس بهبود، استفاده می شد. این ابزار بعد ها توسط لیپمن، کول ، پارک و ریکلز (1965) و اولن هات، ریکلز، فیشر ، پارک ، لیپمن و مارک(1966) مورد بازنگری قرار گرفت و نام آن به فهرست نشانه مرضی پریشانی ( SCL) تغییر یافت. فهرست اخیر شامل 90 برای ارزشیابی علائم روان شناختی است که اولین بار به منظور نشان دادن جنبه های روان - شناختی بیماران جسمی و روانی طرح ریزی شده بود(سادات موسوی و قربانی، 1386). 
بوالهری و باقری (1374) نسخه فارسی این مقیاس را هنجاریابی کردند. این مقیاس در واقع شکل پیشرفته تر و کوتاه تری از 90 – SCL است که برای کاربردهای پژوهشی مناسب تر است

این آزمون استاندارد می باشد و در پژوهش های مختلفی به کار گرفته شده و روایی و پایایی آن مورد تأیید محققان بوده است.  بوالهری و باقری (1374) نسخه فارسی این مقیاس را هنجاریابی کردند.  پژوهش های قبلی میزان همسانی درونی برای زیر مقیاس های بدنی سازی، وسواس بی اختیاری، حساسیت بین شخصی، افسردگی و اضطراب را به ترتیب 87/0 ، 87/0 ، 85/0، 86/0 و 84/0 براورد کرده اند (دروگاتیس و دیگران، 1974). ضرایب باز آزمون مربوط به نمونه ای متشکل از 425 بیمار سرپایی روان آزرده که از داروهای ضد اضطراب استفاده می کردند برای برای زیر مقیاس های بدنی سازی، وسواس بی اختیاری، حساسیت بین شخصی، افسردگی و اضطراب  به ترتیب عبارت از 82/0 ، 84/0 ، 8/0 ، 81/0 و 75/0 بود. ارزیابی مجدد با یک هفته فاصله انجام شد و پایداری در طول یک هفته بالا بود (ریکلزو دیگران، 1971 به نقل از اشرف سادات و قربانی، 1384). ضریب اعتبار بین ارزیابان مربوط به زیر مقیاس های بدنی سازی، وسواس بی اختیاری، حساسیت بین شخصی، افسردگی و اضطراب  در مورد 15 بیمار سرپایی که توسط متخصصان آموزش دیده و به وسیله مصاحبه پذیرشی ساخت دار مورد مصاحبه قرار گرفتند به ترتیب 73/0، 77/0، 8/0، 64/0 و 67/0 به دست آمد. این سطح از همسانی با توجه به تعداد کم نمونه  کاملاً قابل قبول است (دوگاتیس و دیگران، 1974). 
نسخه ی فارسی این مقیاس اولین بار توسط قربانی و همکارانش (2002) در یک بررسی بین فرهنگی بین ایران و آمریکا به کار گرفته شد. یافته ها نشان دادند بین زیر مقیاس ها همبستگی مثبت وجود دارد. این همبستگیها در نمونه ی ایرانی در دامنه ای از 62/0 تا 84/0  و در نمونه ی آمریکایی از 54/0 تا 79/0 بود. سادات موسوی و قربانی (1386) به بررسی روایی تفکیکی فهرست فارسی نشانه مرضی هاپکینز در نمونه‌های بالینی و بهنجار پرداخته اند، آن ها گزارش کرده اند که: همبستگی مثبت و معنادار بین زیرمقیاسها (بدنی‌سازی، اضطراب، افسردگی، حساسیت بین شخصی و وسواس بی‌اختیاری) بیانگر روایی درونی مقیاس بود. بالابودن نمره‌های دو گروه جسمی عمومی‌ و اتوایمیون نسبت به گروه بهنجار نشان‌دهنده روایی تفکیکی مقیاس و مناسب بودن آن برای پژوهش هایی است که درصدد شناسایی نشانه‌های آسیب‌شناسی روانی در جمعیت های بالینی و بهنجار فارسی زبان هستند.  آن ها ضریب پایایی آزمون را با روش آلفای کرونباخ  برای  زیر مقیاس های بدنی سازی9/0 ، وسواس بی اختیاری77/0 ، حساسیت بین شخصی82/0 ، افسردگی87/0  ،اضطراب 84/0 ئ برای کل آزمون 96/0 گزارش کرده اند.