پرسشنامه انگیزه پیشرفت توسط هرمنس (۱۹۷۷) بر مبنای دانش نظری و تجربی موجود درباره نیاز به پیشرفت و با بررسی پیشینه پژوهش‌های مربوط به نیاز به پیشرفت طراحی شده است. این پرسشنامه ابتدا شامل ۹۲ گویه بود که بر اساس پژوهش‌ها ۱۰ ویژگی متمایزکننده افراد دارای انگیزه پیشرفت بالا و پایین (شامل سطح آرزوی بالا، انگیزه قوی برای تحرک به سوی بالا، مقاومت طولانی در مواجهه با تکالیف یا سطح دشواری متوسط، تمایل به تلاش مجدد در انجام تکالیف نیمه تمام، ادراک پویا از زمان، این احساس که امور به سرعت روی می‌دهند، آینده‌نگری، توجه به ملاک شایستگی در انتخاب دوست، همکار و الگو، بازشناسی از طریق عملکرد خوب در کار، کاری را به خوبی انجام دادن و رفتار ریسک کردن پایین را مدنظر قرار داده بود. در نهایت بر اساس میزان ضرایب پیشرفت تعداد گویه‌ها در فرم نهایی به ۲۹ گویه کاهش یافت. پس از اجرای آزمایشی و تجزیه و تحلیل گویه‌ها نتایج نشان داد هیچ گویه معناداری درباره ویژگی دهم در پرسشنامه نهایی وارد نشد، لذا پرسشنامه نهایی تنها بر اساس ۹ ویژگی است. پرسشنامه به صورت جملات ناتمام طراحی شده است که ۴ گزینه دارد.
هرمنس (۱۹۷۰) ضرایب همبستگی گویه‌های پرسشنامه را در دامنه‌ای از ۳۰/۰ تا ۵۷/۰ گزارش کرده است. ضریب همسانی درونی پرسشنامه را نیز ۸۴/۰ گزارش کرده است. با استفاده از روش بازآزمایی در مطالعه اصلی پرسشنامه بعد از گذشت سه هفته مجدداً به کارآموزان داده شد. ضریب پایایی به دست آمده ۸۴/۰ بود.
طالب‌پور و همکاران (۱۳۸۱) ضریب آلفا را برای ۲۹ ماده برابر با ۷۴/۰ گزارش کرده‌اند. اکبری (۱۳۸۶) در تحلیل عاملی فرم ۴۰ گویه‌ای ۴ عامل کلی یعنی اعتماد به نفس، پشتکار، انتخاب شغل، آینده‌نگری و سخت‌کوشی را به دست آورده است که در مجموع ۲۷/۴۰ درصد از واریانس کل را تبیین می‌کرد. ضریب اعتبار آزمون ۸/۰ بود که پس از حذف ۶ گویه که همبستگی کمی با سایر گویه‌ها داشتند به ۸۴/۰ رسید. ابوالقاسمی (۱۳۸۱) به منظور هنجاریابی این پرسشنامه را روی دانش‌آموزان مقطع راهنمایی اجرا کرده است و ضریب اعتبار ۷۹/۰ را با روش آلفای کرونباخ گزارش کرده است.