کاستندا، مک‌کندلس و پالرمو (۱۹۶۵) پرسشنامه فرم کودکان را برای سنجش مقیاس اضطراب آشکار (CMAS) تهیه نمودند. این مقیاس شامل ۴۲ گویه مربوط به اضطراب و ۱ گویه دیگر به عنوان دروغ‌سنج بود. رینولدز و ریچموند (۱۹۷۸) مقیاس CMAS را از طریق حذف برخی از گویه‌ها، اضافه نمودن برخی دیگر و تغییر ترتیب گویه‌ها مورد تجدیدنظر قرار دادند و هنجار جدیدی از این مقیاس ارائه نمودند. ابزار جدید مقیاس تجدیدنظر شدة اضطراب آشکار کودکان (RCMAS) و یا "آنچه من فکر و احساس می‌کنم" نام‌گذاری شد. این مقیاس شامل ۳۷ گویه (۲۷ گویه مربوط به اضطراب و۹ گویه دروغ‌سنج) می‌باشد که در مقابل هر گویه پاسخ "بلی" یا «خیر» وجود دارد. سطح خواندن گویه‌ها به طور میانگین برای یک کودک ۸ ساله در فرهنگ اصلی تنظیم شده است. بنابراین اجرای این مقیاس برای کودکان ۶ و ۷ ساله و کسانی که از نظر خواندن ضعیف هستند به صورت قرائن شفاهی پیشنهاد می‌گردد (تقوی، ۱۳۸۴). این مقیاس بیشتر جهت غربالگری کودکان با رگه‌های اضطرابی و بدون علائم بارز بالینی اضطراب مورد استفاده قرار می‌گیرد.
درخصوص روایی این مقیاس تاکنون مطالعات فراوانی صورت گرفته است و روائی سازه، هم‌زمان، محتوا و پیش‌بین این مقیاس در پژوهش‌های متفاوتی مورد تأیید قرار گرفته است (رینولدز و ریچموند، ۱۹۷۹؛ رینولدز، ۱۹۸۰ و ۱۹۸۱؛ کری، فالس‌تیچ و کری، ۱۹۹۴؛ پرین و لست، ۱۹۹۲). همچنین مطالعات متعدد در مورد پایایی این مقیاس حکایت از ثبات نتایج با استفاده از روش‌های بازآزمایی و آلفای کرونباخ دارد (ویس‌نیوسکی، مولیک، گن‌شفت و کوری، ۱۹۸۷؛ رینولدز و پجت، ۱۹۸۲؛ کلین و لست، ۱۹۸۹؛ ویلسون، چی‌بایوا، مجونی، مسوکومی و همکاران؛ ۱۹۹۰). همچنین در مطالعة اشمن (۲۰۰۷) که جهت بررسی مقایسه‌ای بین ابزارهای متعدد سنجش اضطراب صورت گرفت، این مقیاس با دارا بودن پایایی درونی ۸۳/۰ در مقیاس کلی اضطراب و نیز ۶۷/۰ در زیر مقیاس اضطراب فیزیولوژیک و ۷۶/۰ در زیر مقیاس نگرانی / حساسیت بیش از حد و ۶۴/۰ در زیر مقیاس نگرانی‌های اجتماعی / تمرکز و ضریب بازآزمایی در مقیاس کلی اضطراب برابر ۶۸/۰، جزء هفت مقیاس برتر جهت ارزیابی اضطراب معرفی شد. تقوی و علیشاهی (۱۳۸۲) پایایی و روائی این مقیاس را مورد مطالعه قرار دادند. بر اساس مطالعه آن‌ها پایایی مقیاس تجدیدنظر شدة اضطراب آشکار کودکان با استفاده از دو روش بازآزمایی و تنصیفی مطالعه گردید که به ترتیب ضرایب پایایی ۶۷/۰ و ۶۶/۰ گزارش شده است. همچنین روائی تفکیکی بین دو گروه بیماران اضطرابی و افراد بهنجار روی آزمودنی‌های فارسی‌زبان نشان داد که این مقیاس قادر است بین دو گروه به صورت معنی‌داری تفاوت قائل شود. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که تمام گویه‌های مقیاس با نمرة کل مقیاس همبستگی رضایت‌بخشی دارند. در مطالعه دیگری نیز که توسط ابراهیمی‌نژاد (۱۳۶۹) به منظور تعیین ثبات درونی مقیاس مورد مطالعه قرار گرفته بود. از تعداد ۲۰۰ دانش‌آموز سنین ۱۷ـ۱۱ سال که در مقطع راهنمایی و سال اول و دوم دبیرستان در سال تحصیلی ۷۰ـ۶۹ در اهواز مشغول به تحصیل بودند، استفاده گردید. ضریب ثبات درونی پایایی مقیاس مزبور ۸۳/۰ گزارش شده است. همچنین مفرد و همکاران (۱۳۸۱) پایایی آزمون ـ بازآزمون این مقیاس را برای بیماران ۸۷/۰ و برای گروه بهنجار ۸۱/۰ به دست آورده‌اند.
این مقیاس شامل سه زیر مقیاس و یک مقیاس دروغ سنج است. زیر مقیاس‌ها شامل اضطراب فیزیولوژیکی، نگرانی / حساسیت بیش از حد، و نگرانی‌های اجتماعی / تمرکز می‌باشند. زیر مقیاس اضطراب فیزیولوژیکی با ۱۰ گویه بیانگر علائم جسمی اضطراب است. زیر مقیاس نگرانی/حساسیت بیش از حد با ۱۱ گویه که نوعاً مبهم و نامشخص می‌باشند نشان‌دهنده ترس از صدمه دیدن و یا طرد عاطفی است. زیر مقیاس نگرانی‌های اجتماعی/تمرکز با ۷ گویه افکار و ترس‌های مزاحم و گیج‌کننده را می‌سنجد که دارای ماهیتی بین فردی و اجتماعی بوده و می‌توانند منجر به مشکلاتی در توجه و تمرکز گردند. زیر مقیاس دروغ‌سنج با ۹ گویه حالات تمایل به توافق و مطلوبیت اجتماعی و یا پاسخ‌های ساختگی عمدی را مطالعه می‌کند. ثبات درونی برای نمره اضطراب کلی در جمعیت آمریکایی ۸۳/۰ به دست آمده است. در زیر مقیاس‌ها اعتبار کلی به قرار زیر است: ۶۷/۰ برای زیر مقیاس اضطراب فیزیولوژیک، ۷۶/۰ برای زیر مقیاس نگرانی/حساسیت بیش از حد، ۶۴/۰ برای زیر مقیاس نگرانی اجتماعی/تمرکز و مقیاس دروغ‌سنج دارای اعتبار ۷۷/۰ بود.