این مقیاس توسط یانگ (۱۹۸۵) ساخته شد و تابه‌حال سه بار بازنگری شده است. این مقیاس در ویرایش اول و دوم ۷۵ سؤال داشت و در ویرایش سوم مقیاس (EMSS) که توسط یانگ (۱۹۹۰) ساخته شده، دارای ۹۰ ماده است که ۱۸ حیطه از طرحوارههای ناسازگار اولیه را اندازه می‌گیرد.
یانگ، نورمن و توماس (۱۹۹۵) طرحوارههای ناسازگار اولیه ۹۰ سؤالی ویرایش سوم را روی نمونه‌ای مشتمل بر ۵۶۴ نفر از دانشجویان آمریکایی اعتباریابی کردند. اعتبار آن با استفاده از روش همسانی درونی و بازآزمایی به ترتیب ۹۵/۰ و ۸۱/۰ گزارش شده است. روایی همگرای مقیاس نیز با ابزارهای اندازه‌گیری "درماندگی روان‌شناختی"، "حرمت خود"، "آسیب‌پذیری شناختی برای نشانگان اختلال افسردگی" و "اختلال شخصیت مورد بررسی قرار گرفت و نتایج حاکی از آن بود که طرحوارههای ناسازگار اولیه ارتباط منفی با صفات مثبت از قبیل "اعتماد به نفس"، "عاطفه مثبت" و "ارتباط مثبت" با صفاتی از قبیل "اختلال شخصیت"، "درماندگی"، "عاطفی منفی" و "اختلال عملکرد نگرش" داشتند. همچنین، در پژوهشی روایی و اعتبار پرسشنامه طرحوارههای ناسازگار اولیه روی نمونه‌ای بالینی شامل ۱۸۷ نفر از بیماران اختلال شخصیتی بررسی شد. در این بررسی "اعتبار" ابزار با استفاده از روش همسان‌درونی و بازآزمایی به ترتیب (۹۲/۰ و ۷۹/۰) به دست آمد (یانگ، ۱۹۹۵). در پژوهش آبرامسون، متالسکی و آلوی (۱۹۸۹) که به منظور بررسی روایی و تحلیل عامل تأییدی انجام شد، این مقیاس روی نمونه‌ای بالینی اجرا گردید. در بررسی آن‌ها روایی آن با نشانگان افسردگی و برازش مقیاس تأیید شد. در پژوهش سسرو، نلسون و گیل (۲۰۰۴)، روایی و اعتبار مقیاس با استفاده از روش همسان درونی و بازآزمایی به ترتیب ۹۳/۰ و ۸۱/۰ به دست آمد. همچنین، در پژوهشی که روایی آن را از طریق اجرای هم‌زمان با پرسشنامه دلبستگی و تنیدگی در نوجوانان بررسی کردند، روایی معتبر و معنادار به ترتیب ۴۱/۰=r و ۳۷/۰=r به دست آمد (کولینز و رید، ۱۹۹۰). پژوهش آلیکس، گلین، فرانسسکا و همکاران (۲۰۰۱) برای بررسی روایی و اعتبار فرم کوتاه و بلند مقیاس طرحوارههای ناسازگار اولیه، آن را روی نمونه‌ای مشتمل بر ۶۰ نفر از زنان دارای اختلال و بدون اختلال روانی اجرا کردند. نتایج آن‌ها نشان داد که اعتبار مقیاس در فرم کوتاه و بلند از لحاظ اعتبار با دو روش همانی درونی و بازآزمایی در دو گروه تفاوت معناداری ندارند و به ترتیب در فرم کوتاه و بلند برای گروه بالینی (۸۳/۰ و ۷۹/۰) و در فرم کوتاه و بلند برای گروه غیربالینی (۸۶/۰ و ۸۱/۰) به دست آمد. در پژوهش گالن، کار ولاین و وارتوهای (۲۰۰۶) روایی و اعتبار این مقیاس روی یک نمونه دانشجویی ۴۲۲ نفری بررسی شد. در بررسی آن‌ها اعتبار آن با استفاده از روش همسانی درونی و بازآزمایی به ترتیب (۹۳/۰ و ۷۸/۰) به دست آمد و ارتباط معناداری با پرسشنامه اعتقادات منفی داشت (یانگ، ۱۹۹۵، آریتی و بمپوراد (۱۹۸۰).
همچنین، در ایران یوسفی، اعتمادی، بهرامی، فاتحی‌زاده و احمدی (۱۳۸۸) روایی و پایایی پرسشنامه طرحوارههای ناسازگار اولیه را روی نمونه‌ای ۵۷۹ نفری در دو مرحله (مرحله اول ۳۹۴ نفر و مرحله دوم ۱۸۵ نفر) بررسی نمودند و پایایی آن را به روش آلفای کرونباخ و دو نیمه کردن در کل نمونه به ترتیب ۹۱/۰ و ۸۶/۰، در دختران ۸۷/۰ و ۸۴/۰ و در پسران ۸۴/۰ و ۸۱/۰ گزارش نمودند. آنان میزان آلفای کرونباخ را برای هم عامل‌ها بالاتر از ۸۱/۰ و برای کل پرسشنامه ۹۱/۰ به دست آوردند. بالاترین میزان آلفای کرونباخ مربوط به عامل انزوای اجتماعی/بیگانگی (۹۱/۰) و پایین‌ترین میزان مربوط به عامل خویشتن‌داری ناکافی/خودانضباطی (۸۱/۰) به دست آمدو روایی همگرای نمرات کل پرسشنامه با ابزارهای اندازه‌گیری درماندگی روان‌شناختی، عاطفه مثبت و عاطفه منفی، اعتماد به نفس، آسیب‌پذیری شناختی برای افسردگی، علائم اختلال شخصیت و پرسشنامه چک‌لیست ۹۰ سؤالی بررسی شد و همبستگی برای شش ملاک فوق به ترتیب ۳۷/۰، ۳۴/۰، ۴۰/۰-، ۳۹/۰-، ۳۵/۰، ۳۶/۰ و ۳۸/۰ بود.