هدف این پژوهش، بررسی آموزش واقعیت درمانی بر افزایش تاب آوری و امید به زندگی و بهبود کیفیت زندگی زنان  نابارور مرکزناباروری شهرصارم بوده است.

جامعه آماری مورد مطالعه کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به مرکزناباروری شهرصارم بوده است، باتوجه به اینکه پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی همراه باپیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و گمارش به صورت غیرتصادفی و داوطلبانه می باشد، حجم نمونه به منظور آموزش واقعیت درمانی در زنان نابارور مراجعه کننده به مرکزناباروری شهرصارم 30نفر درمظر گرفته شد.

روش جمع آوری اطلاعات جهت اندازه گیری متغیرهای موردپژوهش، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون(2003)، پرسشنامه امیدبه زندگی اشنایدر و همکاران(1991)، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی(1989) و نیز آموزش واقعیت درمانی براساس پروتکل درمانی در طی8جلسه برگزار و پرسشنامه ها برروی نمونه موردنظر اجرا گردید.

جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی(فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، واریانس و نمودار و ...) و در آماراستنباطی به منظور آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون آماری(تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی) در محیط نرم افزار SPSS صورت گرفت. نتایج نشان داد: آموزش به شیوه واقعیت درمانی موجب افزایش تاب آوری و بهبود کیفیت زندگی بیماران نابارور شده است، ولی برروی افزایش امیدبه زندگی در آنان اثر نداشته است. همچنین یافته ها حاکی از تأثیر واقعیت درمانی برخرده مقیاس های تاب آوری نیز بود اما آموزش واقعیت درمانی بر تأثیرات معنوی تفاوت معناداری نداشته است.