این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت نگر و واقعیت درمانی بر کاهش کمال گرایی و استرس تحصیلی دانش آموزان دختر تیزهوش انجام شد.

روش پژوهش به لحاظ گردآوری اطلاعات از نوع طرح نیمه آزمایشی به همراه پیش آزمون و پس آزمون و از لحاظ هدف کاربردی است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم مدرسه استعدادهای درخشان شهر خرم آباد بود که ابتدا با استفاده از روش سرشماری همه 283 دانش آموز پرسشنامه کمال گرایی (استوبر و همکاران،2010 )و استرس تحصیلی (سان و همکاران، 2011 )را تکمیل کردند. سپس تعداد 45 نفر که بالاترین نمرات را در مقایسه با سایرین کسب کردند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (هر کدام 15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) قرارگرفتند.

گروه آزمایش اول به مدت 8 جلسه تحت مداخله  روان درمانی مثبت نگرو گروه آزمایش دوم هم به مدت 8 جلسه تحت مداخله واقعیت درمانی قرارگرفتند اما گروه کنترل طی این مدت هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس یکطرفه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که اجرای مداخلات واقعیت درمانی و روان درمانی مثبت نگر منجر به کاهش معنادار کمال گرایی و استرس تحصیلی آزمودنی های گروههای آزمایش نسبت به گروه کنترل شد.

بین دو نوع درمان در کاهش استرس تحصیلی تفاوت معناداری به دست آمد، بدین صورت که مداخلات روان درمانی مثبت نگر نسبت به واقعیت درمانی تأثیر بیشتری در کاهش استرس تحصیلی داشت، اما بین دو روش در کاهش کمال گرایی تفاوت معناداری به دست نیامد.

براساس نتایج پژوهش حاضر، روش های واقعیت درمانی و روان درمانی مثبت نگر می تواند به عنوان روشی کارآمد به منظور کاهش کمال گرایی و استرس تحصیلی دانش آموزان تیزهوش مورد استفاده قرار گیرد.