• مولانا در مثنوی واقعا یک Coach (مربی) است، یعنی می‌خواهد انسان‌ها را راهنمایی کند برای اینکه بتوانند یک زندگی خوب، خوش و اخلاقی داشته باشند.
• اگر Coaching (مربی‌گری) را آزاد کردن توان بالقوه افراد برای بهینه و بیشینه کردن عملکرد آنها در زندگی بدانیم، مولانا عملا یک Coach است و مثنوی یک کتاب Coaching بسیار بسیار روشن است چون Coaching متمرکز بر فرصت‌های کنونی و آینده است و با اشتباهات گذشته سروکار ندارد و مولانا دقیقا همین‌ها را می‌گوید.
• مثنوی یعنی تلاش مولانا برای جستجوی بهشت گمشده انسان روی کره زمین. نوعی نقشه راه برای سفر در خویشتن و فراخواندن برای بیداری و حرکت برای شدن است. این کاری است که البته به نظر من مولانا در مثنوی انجام می‌دهد.
• مولانا دلیل رنج انسان را عدم شناخت خود می‌داند و اینکه آدمی نمی‌داند از کجا آمده، به کجا می‎رود و می‌خواهد زندگی خود را به کجا هدایت کند، چنین انسانی به دلیل ندانستن، گم شده است.
• به نظر من مثنوی یک آینه و مولانا آینه‌گردان است. مولانا می‌خواهد پستوها، سرداب‌ها، گوشه‌ها، تله‌ها، فریب‌ها و دام‌های زندگی را به مخاطب خود نشان دهد. او می‌گوید انسان‌ها چون خودشان را نمی‌شناسند و از جان جهان جدا افتاده‌اند، رنج می‌برند. براساس نگاهی که به مثنوی دارم، معتقدم مولانا می‌گوید در زندگی انسان هفت دام وجود دارد که او را گرفتار و بدبخت می‌کند و باید برای نجات از این هفت دام، هفت گام بردارد.

• مولانا هدف اصلی را در آن دنیا می‌بیند، ولی هیچ وقت دنیا را هم نفی و رها نمی‌کند. در عین حال توصیه می‌کند جان خود را بیهوده در جایی صرف نکن که نتوانی از آن لذت ببری. داستان زیبایی در این زمینه در مثنوی وجود دارد که همان تون‌بان حمام است. در قدیم حمام‌ها تون داشتند و کسی باید زیر آن هیزم می‌ریخت تا آب حمام گرم شود.
• مولانا کسانی را که صبح تا شب دنبال کسب پول و ثروت هستند و از مواهب دنیا استفاده نمی‌کنند، تون‌بان حمام توصیف می‌کند، چون دائم کار می‌کنند و سر و صورت‌شان سیاه است، ولی برخی آدم‌ها داخل حمام می‌روند و خودشان را تمیز می‌کنند. بعد مولانا می‌گوید این‌قدر دنبال پول، ثروت، شهرت و شهوت نباشید، چون در این صورت فقط آب این دنیا را گرم می‌کنید، به دنیای خودتان هم بپردازید و از آن استفاده کنید.
• انسانی که با دموکراسی و حقوق بشر زندگی می‌کند و اقتصاد بسیار خوبی دارد، ممکن است از نظر معنای زندگی با بحران مواجه شود و با داشتن رفاه اقتصادی، دست به خودکشی بزند. آیا اقتصاد، دموکراسی و رفاه زندگی می‌توانست به چنین انسان‌هایی کمک کند که دست به خودکشی نزنند؟ نه، این آدم‌ها مثنوی و مولانایی می‌خواهند که به آنها بگوید شما کیستید، از کجا آمده‌اید، آمدنتان بهر چه بود و به کجا می‎روید.
• کسانی هستند که می‌گویند در فلان کتاب همه چیز هست، در صورتی که این‌طور نیست و انسان باید در بسیاری از زمینه‌ها از عقل و خرد خود بهره‌مند شود. در بین متفکرین و نظریه‌پردازان دینی برخی معتقدند هر آنچه بشر برای زندگی لازم دارد، در قرآن هست، ولی برخی هم معتقدند نه این‌‎‌طور نیست، بلکه این قرآن کتاب هدایت و ارائه دهنده سبک زندگی است و در مورد اقتصاد، راه‌سازی و ساختمان‌سازی باید به عقل بشر رجوع کرد. این درباره مثنوی نیز صدق می‌کند.
• امروز خیلی‌ها سوال می‌کنند که مثنوی به چه درد ما می‌خورد؟ در جواب باید گفت به درد رسیدن به معنای زندگی. زندگی که فقط لذت نیست، لذت خالی به خودکشی منتج می‌شود، یعنی در کنار لذت از رفاه، دموکراسی و حقوق بشر، باید به معنای زندگی رسید. مولانا می‌خواهد به ما کمک کند تا معنای زندگی را پیدا کنیم.
• مثنوی برای هر انسانی و در هر شرایط اقتصادی و اجتماعی به کار می‌آید و یکی از بال‌های ما است. ما با مثنوی به توسعه نمی‌‎رسیم، چون اصلا کتاب توسعه نیست و نباید توقع داشته باشیم که همه چیز ما باشد، بلکه از مثنوی باید در حوزه خاص خودش بهره ببریم، در چنین شرایطی Coach خوبی برای ماست، ولی اگر بخواهیم برای مدیریت اداره‌‌ای از آن استفاده کنیم، باید بدانیم آن اداره متلاشی می‌شود.

مشروح گفت‌وگو👇

https://isfahan.iqna.ir/00GTMv